Πρόσκληση για θεατρική παράσταση
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π. Ε. Μαρούσι 8 – 1 – 2014
ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ Αρ. Πρ.: 42
Ταχ. Δ/νση: Ιερού Λόχου 3 – 5
Τ. Κ. 15124 Μαρούσι Προς:
Τηλ. & Fax: 210 8020788 ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Πληροφ. Καββαδία Φ.
Email:syll2grafeio@gmail.com
Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η
Το Δ. Σ. του Συλλόγου Εκπ/κών Π. Ε. Αμαρουσίου διοργανώνει θεατρική παράσταση με επιδοτούμενο εισιτήριο για τα μέλη του Συλλόγου (η τιμή του εισιτηρίου που μας έδωσε το θέατρο είναι 8 ευρώ ανά άτομο και ο σύλλογος θα καταβάλει 5 ευρώ επιδότηση για κάθε εισιτήριο). Η θεατρική παράσταση παίζεται στο θέατρο ΟΛΒΙΟ (Ιεράς οδού 67 & Φαλαισίας 7 – Γκάζι): « ΜΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΜΕΡΑ».
Δηλώσεις συμμετοχής στο τηλέφωνο: 6932628101 (Καββαδία Φωτεινή) μέχρι τη Δευτέρα 20 – 1 – 2014, αλλά και στα υπόλοιπα μέλη του Δ. Σ. (η επιβάρυνση για τους συμμετέχοντες είναι 3 ευρώ κατά άτομο που πρέπει να προκαταβληθούν στα μέλη του Δ. Σ. εφόσον δηλωθεί συμμετοχή, ώστε να αγοραστούν τα εισιτήρια δύο ημέρες νωρίτερα σύμφωνα με τη συμφωνία που έχει κλειστεί με το θέατρο).
Η θεατρική παράσταση θα παιχτεί για τα μέλη του Συλλόγου μας την ΚΥΡΙΑΚΗ 26 – 1 – 2014 στις 19:00
Παραθέτουμε λίγα λόγια για το έργο, καθώς και ηλεκτρονική διεύθυνση χάρτη για την εύκολη πρόσβασή σας στο χώρο του θεάτρου.
ΜΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΜΕΡΑ
«Ήμασταν στην Ευρώπη, είχε αλλάξει κάτι και όλα πήγαιναν καλά! Φτιάξαμε δρόμους, πήραμε δάνεια, καλύτερα αυτοκίνητα, μέχρι και Πανευρωπαϊκά παίρναμε. Στο ποδόσφαιρο! Μιλάμε γινόντουσαν θαύματα τότε! Όλοι μας ζαλισμένοι από ευτυχία! Λες και τελειώσανε οι μάχες που είχαμε να δώσουμε.»
Το «Μια κανονική μέρα» είναι ένας θεατρικός μονόλογος, εμπνευσμένος από τους κανονικούς ανθρώπους της κανονιστικής μας καθημερινότητας, από τους ανθρώπους που έχουν σπίτι, οικογένεια και δουλειά. Τους ανθρώπους που τα προηγούμενα χρόνια ζούσαν την πλαστή ευημερία της εφήμερης «ευρωπαϊκής ανάπτυξης» του ελληνικού κράτους, την πλαστή ευημερία που ήταν αποτέλεσμα του καταναλωτισμού, των Ολυμπιακών του 2004 και του «λεφτά υπήρχαν» και είναι αφιερωμένο στους κανονικούς ανθρώπους που πλέον έχουν χρέη, χάνουν τα σπίτια τους, δεν έχουν χρήματα να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και καταλήγουν στο να αυτοκτονούν ή να βιώνουν την αυτοκτονία ενός κοντινού τους συγγενή. Αυτοί οι κανονικοί άνθρωποι λοιπόν, όντας χαμένοι πρέπει να βρουν τρόπους και εσωτερικές αντιστάσεις για να συνεχίσουν να ζουν, αλλά αυτή τη φορά να μην κάνουν το λάθος «να ταυτίσουν την τσέπη με την αξιοπρέπεια».
Η Ράνια Σχίζα λοιπόν, στη σκηνή του θεάτρου «Olvio», ενσαρκώνει το ρόλο της συζύγου που έχασε τον άνδρα της και είναι ταυτόχρονα μάνα 2 ανήλικων κοριτσιών στη προεφηβική και εφηβική ηλικία, της γυναίκας που κατακλύζεται από ερωτήματα σχετικά με την προ-αυτοκτονίας ζωής της και την επόμενη μέρα, που παλεύει για να μεγαλώσει τα παιδιά της και να σταθεί σε μια κοινωνία που καταρρέουν όλα, από τις κοινωνικές δομές ως τις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο μονόλογος της είναι λυτρωτικός για την ίδια αλλά και για τους θεατές, διότι μέσα από αυτόν βγαίνουν στην επιφάνεια χιλιάδες συναισθήματα οργής, πόνου, θλίψης αλλά και ηρεμίας, ελπίδας και μιας αίσθησης ότι τίποτα δεν τελειώνει παρά μόνον όταν παρατήσουμε την μάχη για μια ζωή αξιοπρέπειας.
Η ερμηνεία της Ράνιας Σχίζα είναι συγκλονιστικά καθηλωτική, αφού μεταφέρει όλη την ατμόσφαιρα του έργου της Κατερίνας Γιαννάκου με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί να ταυτιστεί συνολικά ή εν μέρη με τη Γυναίκα, σε μια από τις καλύτερες παραστάσεις που ανέβηκε στην ελληνική θεατρική σκηνή τα τρία τελευταία χρόνια, καθώς η εξαιρετική σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη σε συνδυασμό με την τρομερή σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Ζαμάνη σου δίνουν την αίσθηση ότι η Γυναίκα που μονολογεί είναι η συνάδελφός σου, η αδερφή σου, η κόρη σου ή εσύ. Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα και η μουσική επιμέλεια του Νέστορα Κοψιδά δένουν απόλυτα με το έργο και το ντύνουν με μια αίσθηση πένθους αλλά και αναγέννησης μέσα από αυτό.
Από αυτή την εξαίσια παράσταση ο θεατής αποκομίζει αυτό που είναι τόσο απλό αλλά και τόσο δύσκολο στις μέρες μας να το κατανοήσουμε…ότι: «Στις κανονικότητες δεν χωρούν τα θέλω μας, γιατί το κανονικό κρύβει την επιτακτικότητα του «πρέπει» και εάν υπάρχει ένας τρόπος να ζήσουμε καλύτερα δεν είναι ο μονόδρομος των «πρέπει» της κοινής γνώμης, αλλά τα «θέλω» των προσωπικών μας ονείρων, που τα αφήνουμε στην άκρη για τα Euro 2004 και τα Sirtaki-dance».
